Поезия

Миглена Николчина

(пр. Хюсеин Мевсим)

Смъртта ми, знам, е мъж -
ни слаб, ни черен, даже е отпуснат,
подпухнал, под перчемче белезняво спи,
свит като шишкав ембрион
с извадила се от колана риза,
и леко се усмихва във съня си,
докато гледа гейзери от пламък,
блата от зеленикава жарава.

Аз искам да те полюлея - казва той -
не се страхувай -
аз имам лека люлчица - направена е от лъчи,
от светлина тъй плътна, сякаш е от камък.
На нея ще те завъртя - ще литнеш досами тревата,
ще зашуми кръвта в ухото ти, светът ще спре
и от лъча ти крехък
не ще те смъкне земното притегляне,
че то не може да се мери със скоростта
на светлината.
Това е най-доброто ми изобретение.
Обръща колосалния си гръб и пак заспива,
засмукал палеца си между колената.
***
Ölümüm, bilirim, erkektir -
ne sıska, ne yağız, hattâ biraz gevşek,
kabarmış, beyazımsı perçem altında uyur,
şişman embriyon gibi kasılmış
kemerin üstüne salınan gömlekle
ve rüyasında hafifçe gülümser,
ateşten gayzerlere
ve yeşilimsi kor bataklıklara bakarken.
Ben seni sallamak istiyorum, diyor o,
sakın korkma,
benim ışınlardan yapılmış
hafif bir salıncağım var.
Öylesine yoğun bir ışık ki, sanki taştan.
İşte onda sallayacağım seni -
otların berisine kadar uçacaksın,
kan kulaklarında gürüldeyecek,
dünya duracak ve narin ışınından
yer çekimi seni çekip almayacak,
çünkü ışığın hızıyla ölçülemez o.
Bu benim en üstün buluşum.
Devasa sırtını dönüyor ve yine uykuya dalıyor,
dizlerinin arasındaki parmağını emerek.